Δημοσιογράφος – Σχολιάστρια τηλεόρασης

Ένα πολύ βασικό κομμάτι της επαγγελματικής μου δραστηριότητας περιστρέφεται γύρω από τη φωνή μου. Καταλαβαίνετε λοιπόν το άγχος και τον φόβο μου όταν η ενδοκρινολόγος μου, μετά από μια παρακέντηση για έναν ύποπτο όζο στον θυρεοειδή, μού σύστησε να κάνω άμεσα ολική θυρεοειδεκτομή (…). Ευτυχώς, μού σύστησε αμέσως, σαν τον καταλληλότερο γιατρό για την περίπτωσή μου, τον κύριο Σταύρο Τσιριγωτάκη. Όταν έμπαινα στο γραφείο του, το αμέσως επόμενο πρωί, δεν γνώριζα πολλά για εκείνον (ήταν το ίδιο απόγευμα όταν η αδερφή μου με πήρε τηλέφωνο και μού είπε “Καλά, έχω διαβάσει τα καλύτερα γι’ αυτόν τον γιατρό, ο οποίος πρέπει να είναι και καταπληκτικός σαν άνθρωπος. Μην φοβάσαι τίποτα!”), κι όμως αισθάνθηκα σαν να τον γνώριζα χρόνια ολόκληρα. Κι αυτή η ηρεμία του: Είμαι σίγουρη πως αν ακόμα κι μού ανακοίνωνε εκείνη τη στιγμή πως η ανθρωπότητα ολόκληρη θα έσβηνε σε λίγο, θα το δεχόμουν μάλλον ψύχραιμα. Όπως ψύχραιμα άκουσα όλα όσα είχε να μού πει, για την επέμβαση, για την χαρτογράφηση που απαιτούνταν πριν, για το μετά. Η σιγουριά αυτού του ανθρώπου, που πηγάζει μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, η αφοπλιστική του ειλικρίνεια, η αμεσότητά του, με οδήγησαν το επόμενο κιόλας πρωί στο χειρουργείο. Όλα πήγαν φυσικά καλά. (Όσο για τη φωνή μου, είναι ίδια κι απαράλλαχτη). Ό,τι και να γίνει από εδώ κι εμπρός, ξέρω πως εκείνος θα με προσέχει, πάντα. Κύριε Τσιριγωτάκη, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και χαίρομαι πολύ που σας γνώρισα, αν και κάτω από αυτές τις συνθήκες – ή, μάλλον, χάρη σε αυτές.