Τι είναι αυτό που με οδηγεί;

Από μικρός ήθελα να προσφέρω στον άνθρωπο, στον έχοντα ανάγκη συνάνθρωπο. Ως παιδί οικογένειας βιοπαλαιστών, – που έβλεπα τους γονείς μου σε μια διαρκή αγωνία για την εξοικονόμηση των προς το ζην και την αγωνία…, μήπως και αρρωστήσουν, είχα μεγαλώσει με την άποψη, που στην πορεία έγινε ιδεολογική θέση, ότι «εγώ πρέπει και οφείλω να προσφέρω στους ανθρώπους». Έτσι αποφάσισα από πολύ μικρός να γίνω γιατρός…

Η σχέση ιατρού-ασθενή, αγγίζει τα όρια της ιερότητας, ανέκαθεν. Ο γιατρός καλείται να διαφυλάξει την ανθρώπινη χροιά του και να σταθεί δίπλα στον ασθενή σαν άνθρωπος-σωτήρας και όχι σαν εμπορικός εκμεταλλευτής της ασθένειας, της ζωής, της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης!

Με αυτές τις ανθρώπινες αρχές εγώ ο Σταύρος Τσιριγωτάκης, καθημερινά φοράω την ιατρική μου μπλούζα και καθημερινά, δίδω τον όρκο του μεγάλου μας δασκάλου Ιπποκράτη, για να προσφέρω ΖΩΗ στον συνάνθρωπο.

Πιστεύω ότι ο Θεός ήθελε να γίνω γιατρός. Μου έδωσε έναν συνδυασμό πραγμάτων, όπως είναι η κοινή λογική, η ψυχή και η ικανότητα να μπορώ να λειτουργώ κάτω από μεγάλη πίεση αλλά και την δεινότητα ώστε να μπορώ να δημιουργώ με τα χέρια μου πράγματα που δεν μπορούν να τα κάνουν όλοι. Όλα αυτά δηλαδή που χρειάζεται ένας χειρουργός! Αυτά δεν τα λέω για να καυχηθώ, καθώς κανένα από αυτά τα εφόδια δεν το κέρδισα. Ήταν δώρα από τον δημιουργό μου και σε όσους δίνει πολλά, πολλά περιμένει και από αυτούς. Έτσι, βλέπω την ιατρική αλλά και την χειρουργική που διενεργώ. Όμως, αυτό που βρίσκω πολύ εκπληκτικό είναι ότι ο Θεός δεν μας αγαπά εξαιτίας αυτών που κάνουμε, η αγάπη του για μας πιστεύω είναι άνευ όρων, είναι μια αγάπη απροϋπόθετος.

Δεν έχει σημασία τι κάνω σαν γιατρός, ότι και να κάνω δεν θα μπορώ ποτέ να τον ξεπληρώσω. 

Η παρακάτω μαρτυρία της 20χρονης ασθενούς μας, είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που μπορούμε να εισπράξουμε…